Aike doet verslag

Het is pas gister dat ik hier in het 'trainingscentre' vol witte gebouwen met kerkelijke namen in Moyo aankwam. Maar het lijkt nu al zo lang geleden. Ik zie en beleef zo veel!


Gisterochtend moesten we vroeg weg uit Arua want het was een eind rijden naar Moyo. Maar dat vroeg weggaan lukte niet helemaal, want we kwamen midden in een tropische regenbui op het moment dat we wilden gaan. Ook de weg was niet op zijn allerbest: de greppel was veranderd in een soort modderpoel waar je maar beter niet in kon komen, zagen we aan de auto's en vrachtwagens die 'stuck' in de modder zaten te wachten op hulp.
Toen wij die ene keer vast zaten konden we gelukkig snel worden geduwd door de sterke armen van papa en Thuur en konden we hobbelend en bobbelend weer doorrijden.

Samen met de Vedco, een partnerorganisatie van Oxfam Novib bezochten we een van de vele dorpjes die je hier ziet. Een erf van zand en ronde hutjes met een puntig rieten dak. Het is best raar want het ziet er hier zo mooi uit. Het is zo groen en begroeid en de dorpjes zien er zo schoon en idyllisch uit. Maar tegelijkertijd met al die mooie natuur is hier ook veel armoede; je ziet vaak kinderen met dikke buikjes van de ondervoeding.
Vedco helpt de mensen hier met het creeeren van boerengroepen (die trouwens bijna helemaal uit vrouwen bestaan) die ze dingen leren over het zaden (in rijtjes, dat is nieuw hier), welke dingen ze het best kunnen verbouwen en hoe ze hun oogst het best kunnen verkopen op de markt. Met het geld dat ze verdienen proberen ze hun leven mooier te maken. Ze investeren het in dingen waar ze weer geld mee kunnen verdienen om hun leven daarmee beter te maken.

We werden in dit dorpje 'weer' binnengehaald met zang en dans door vrouwen in kleurige kleding. Papa danste nog met de plaatselijke homo, waar de rest heel erg om moest lachen, maar ik vond het naast grappig ook wel wat genant!

De mensen lieten ons een beetje alleen; we konden zelf rondlopen, maar ze bleven wel de hele tijd kijken. Daardoor voel je je een beetje een koningin, maar ja..

Na dit bezoek gingen mama, Cian en ik naar een school. En het welkom, wauw, dat was echt overweldigend! Zeshonderd en zevenenzestig kinderen kwamen al klappend en 'welcome, welcome' roepend op ons af. Dat was wel even schrikken maar het was ook wel heel mooi.

Een groepje jongens en meisjes liet ons wat dingen zien. De akker naast de school bijvoorbeeld, waar ze lieten zien hoe ze in rijtjes planten (door middel van lange touwen en stokjes) en waar ik zelfs nog kool heb geplant.

Tijdens de 'rondleiding' stond de rest van de school allemaal te kijken. Alsof wij zo bijzonder zijn?! Ik vind de kinderen van de school veel bijzonderder. We gingen namelijk nog naar een paar huizen (nou ja, hutjes dus) van die kinderen. Daar hebben ze dan een halve akker achter hun huis. Een jongen had een groot veld met uien, hij had kippen en ook nog konijnen. En dat heeft hij allemaal zelf geplant en hij onderhoudt alles zelf. En dan had je nog een andere jongen die bij zijn grootouders woont omdat zijn beide ouders dood zijn. Hij had een veld met kool en nog een met ui. Met het geld dat dat oplevert op de markt betaalt hij zijn boeken, zijn examinationfees en zijn andere schoolspullen. De kinderen leren al die dingen dus niet alleen op school maar leren ze ook aan hun ouders en de andere mensen in hun village.

Na het afscheid van de jongens en de school gingen we naar nog een boerengemeenschap en bezochten we een man uit een jongeren boeren groep van Vedco. Hij was 22 en hij was al erg rijk. Eerst had hij kippen gehad en door advies van Vedco had hij meer geld kunnen verdienen met zijn kippen. Daardoor kon hij ook nog geiten kopen, en zo ging het maar door. Hij kocht een naaimachine voor zijn vrouw die nu jurken maakt om te verkopen. En inmiddels heeft hij het mooiste huis van zijn dorp, ik denk wel van de hele omgeving! Een prachtige bank, heel wat anders dan de bank van beton die we bij een vrouw in haar hutje hadden gezien.
De vrouw was in verwachting, en als wij vernoemd wilde worden moesten we onze naam opschrijven. Dus misschien is er straks in een klein dorpje in het noorden van Uganda wel een baby die Aike heet!

Liefs, Aike

Foto's
1. Op school van Fawe waar hoofdleraar trots zijn schoolmiddelen laat zien. Enige gelijkenis hier?


2. Op de veerboot over de Nijl. Reddingsvest verplicht. Bijna geen Ugandees kan zwemmen.

3. Dolf hoort van medewerker van Environmental Alert over de aanpassingen in de verbouw van gewassen als cassave en mais.


4. Op vrijdag op weg van Moyo naar Arua stoppen we bij een school van Fawe. Weer een overweldigend welkom van de scholieren van deze basisschool.